میز تحریر پادشاه چارلز آلبرت ساردینیا یک اثر تاریخی و هنری محسوب می شود و در حدود سال ۱۸۴۰ خلق شده است. این میز تحریر این پادشاهی که برای یک پادشاهی معتبر و پیچیده ساخته شده است، پر از اسرار شبیه خودش است.

یک میز زیبا و مرموز برای پادشاه ساردینیا

به گزارش عصر ایران؛ گفته می شود این میز چوب ماهون ایتالیایی به طور ویژه برای استفاده طراحی شده است شاه کارلو آلبرتو (چارلز آلبرت ساردینیا، ۱۸۴۹-۱۷۹۸) این میز و صندلی های همراه علاوه بر زیبا بودن، بسیار کاربردی بوده و دارای کارهای چوبی پیچیده با جزئیات هنری ظریف و ظریف است.

چوب طرح دار و کنده کاری شده دارای نقوش برگ، کنده کاری های پیچیده و صورت شیر ​​است، در حالی که پنجه های شیر پایه را تزئین می کند. هیچ بخشی از مجموعه بدون تزئین باقی نمانده است زیرا کنده کاری ها و منبت ها کل قطعه را پوشانده است.

از این نظر قابل توجه است میز تحریر و صندلی همراه دارای تعداد زیادی کشو مخفی و محفظه های مخفی است که در آنها تعبیه شده است. دستگیره‌ها و کش‌های مخفی هوشمندانه، کشوها و پانل‌های مخفی را نشان می‌دهد تا مکان‌های ذخیره‌سازی در امتداد نرده‌های صندلی، مربع مرکز میز، حاشیه تزئینی، گوشه‌ها، سر شیرهای حکاکی شده و قرنیزها را نشان دهد.

اسلایدهای نوشتن از بالای کشوی مرکزی در یک طرف میز بیرون زده اند، در حالی که طرف مقابل دارای یک فضای داخلی مخفی است که هر کدام با محفظه های مخفی پر شده است. این یکی از بهترین میزهای دست ساز قرن نوزدهم است و طراحی و نبوغ عالی را نشان می دهد.

تاریخچه مختصری از شاه کارلو آلبرتو

کارلو آلبرتو (ایتالیایی) یا چارلز آلبرت پادشاه ساردینیا از ۲۷ آوریل ۱۸۳۱ تا ۲۳ مارس ۱۸۴۹ بود. نام او با اولین قانون اساسی ایتالیا، اساسنامه آلبرتین، و همچنین اولین جنگ استقلال ایتالیا (۱۸۴۸-۱۸۴۹) مرتبط است.

او در ۲ اکتبر ۱۷۹۸ در تورین به دنیا آمد. پدر او نوه شاهزاده توماس فرانسیس از کاریگنانو، کوچکترین پسر قانونی چارلز امانوئل اول، دوک ساوی بود. کارلو آلبرتو در سال ۱۸۱۲ در سن دوازده سالگی وارد کالج استانیسلاوس دی پاریس شد. در اوایل سال ۱۸۱۴، او به امید افسری در ارتش فرانسه وارد مدرسه نظامی در بورژ فرانسه شد. در ۳۰ سپتامبر ۱۸۱۷ با دوشس بزرگ ماریا ترزا دختر فردیناند سوم ازدواج کرد و صاحب دو فرزند شد که یکی از آنها ویکتور امانوئل پادشاه آینده ساردینیا شد.

او در سال ۱۸۳۱ پس از مرگ پسر عمویش کارلو فلیس که وارثی نداشت، پادشاه ساردینیا شد. به عنوان پادشاه، او از جنبش های مختلف برای مشروعیت اروپا حمایت کرد، ایده ایتالیا فدرال تحت رهبری پاپ را پذیرفت و در سال ۱۸۴۸ منشور آلبرتین را نوشت که تا سال ۱۹۴۷ به عنوان اولین قانون اساسی ایتالیا بود.

کارلو آلبرتو در اولین جنگ استقلال ایتالیا (۱۸۴۸-۱۸۴۹) نیروها را علیه ارتش امپراتوری اتریش رهبری کرد. در سال ۱۸۴۹، او در نبرد ناوار شکست خورد و سپس به نفع پسرش ویکتور امانوئل دوم از سلطنت کنار رفت. چارلز آلبرت چند ماه بعد در ۲۸ ژوئیه ۱۸۴۹ در تبعید در پورتو پرتغال در سن پنجاه سالگی درگذشت.